Πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση?

Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων μας.

 Ένα ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο εδώ και πολλούς αιώνες, είναι η φύση αυτού που ονομάζουμε πραγματικότητα. Είναι αληθινό και υπάρχον ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας; ή ένα Matrix, δηλαδή μια πλαστή εικόνα που δημιουργεί ανθρώπινη φυσιολογία μέσω του εγκεφάλου και των αισθητηρίων οργάνων; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό καθορίζει ουσιαστικά τη σημασία των όρων υλη, χρόνος και χώρος οι οποίοι χαρακτηρίζουν την ποιότητα, τις αξιακές προτεραιότητες ενός πολιτισμού. Στο θέμα αυτό είχαν πάρει θέση τόσο η φιλοσοφία όσο και η θεολογία.

Ο Δημόκριτος, δίδασκε ότι υπάρχουν δυο μορφές γνώσης. Μια γνήσια και η άλλη νόθα.  Στην νόθα, ανήκουν η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση και η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης αποκτάται μέσω του νου και είναι γνήσια. Στο επίπεδο της θεολογίας ο ομότιμος καθηγητής της θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Οικονόμου στο βιβλίο του «Θεολογική οικολογία», αναφέρει: Ο άκτιστος Θεός βουλήθηκε. Και η βούληση του υλοποιήθηκε σε αισθητή και μη αισθητή κτίση.  Έτσι υπάρχουν οι εξής πραγματικότητες. Η πραγματικότητα του άκτιστου τριαδικού Θεού και η πραγματικότητα της κτίσεως ως αποτέλεσμα της θειας βουλήσεως, η οποία υποδιαιρείτε σε: 1^ον μη αισθητή κτήση αθέατου μεγαλείου. 2^ον σε αισθητή κτίση τεραστίας διαστάσεως, εκτάσεως, όγκου, ποικιλίας και δυνάμεως. Και τέλος 3^ον σε μεικτή, από αισθητό και μη αισθητό στοιχείο κτίση. Αν αναφερθούμε γενικότερα στον καταρρέοντα δυτικό πολιτισμό, τον οποίο όλοι βιώνουμε, αυτός έχει ως βασική αξία και στόχο την έννοια της ύλης. Η υλη, για τη σημερινή επιστημονική, κοινωνική και θεολογική δομή αποτελεί ένα αντικειμενικό γεγονός του οποίου την ύπαρξη κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Στο βωμό της θεοποιημένης ύλης και των παραγώγων της, οι δυτικές κοινωνίες θυσιάζουν το σύνολο των ανθρώπινων αξιών τους, όπως τη ελευθερία, την δικαιοσύνη ακόμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

  Όλα αυτά μέχρι χθες. Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη μέσω της  αποδεικτικής πειραματικής διαδικασίας έχει καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για το τι είναι η υλη και η παραγόμενη απ' αυτήν υλική πραγματικότητα. Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, η αισθητή πραγματικότητα σ' οποιοδήποτε επίπεδο αποτελεί ένα Matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται φανερή η ουτοπία της θεοποίησης της ύλης και της υπεροχής των υλικών αγαθών απέναντι των ανθρωπίνων αξιών. Η συνειδητοποίηση αυτής της μεγάλης αλήθειας οδηγεί σε κατάρρευση όλο το πολιτισμικό σύστημα σε κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό και θεολογικό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό γεννιέται η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος. Εναρμονισμένου όμως με τα νέα επιστημονικά δεδομένα περί ύλης.   

 Το ότι είναι όμως ψευδής η εικόνα του σύμπαντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και τα όργανα μέτρησης, μπορούμε να το αποδείξουμε και με την κλασική φυσική που έχουμε μάθει στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Ας αναφερθούμε αρχικά στο αισθητήριο όργανο της όρασης, το μάτι μας. Αυτόν τον ατελέστατο δέκτη ακτινοβολιών, ο οποίος υπόκειται σε τρεις περιορισμούς. Ο πρώτος περιορισμός είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν έκταση μικρότερη από κάποια ελάχιστη. Ο δεύτερος περιορισμός,  συνίσταται στο ότι δεν μπορεί να διακρίνει ως ανεξάρτητα δυο αντικείμενα τα οποία βρίσκονται πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δηλαδή, όταν έχουν μεταξύ τους μια απόσταση μικρότερη από μια ελάχιστη. Η τρίτη αδυναμία είναι ότι το μάτι μας λειτουργεί σε μια πολύ μικρή και καθορισμένη φασματική περιοχή, του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Βλέπουμε πάρα πολύ καλά το πράσινο και το κίτρινο. Δεν βλέπουμε όμως το υπεριώδες ούτε το υπέρυθρο.  Αυτό σημαίνει, ότι ένας ωκεανός ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν γίνεται αντιληπτός από την όραση μας.

 Το μάτι μας, δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν διάμετρο μικρότερη από μια ελάχιστη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να δει τους κόκκους σκόνης, τα εκατομμύρια μόρια των πτητικών αρωματικών ενώσεων, όπως και τον τεράστιο αριθμό μικροσωματίων  που βρίσκονται μεταξύ των αντικειμένων. Έτσι, έχουμε την αίσθηση του κενού μεταξύ όλων των αντικειμένων. Ενώ στην πραγματικότητα, ο χώρος γύρω μας  είναι ασφυκτικά γεμάτος. Ένας απέραντος υλικός κόσμος τον οποίον δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας απλώνεται παντού. Το πυκνό αυτό υλικό δεν  μας χωρίζει αλλά μας ενώνει. Αν η όραση μας, δεν παρουσίαζε αυτή την αδυναμία, θα αντιλαμβανόμαστε ένα πυκνότατο ρευστό που μέσα του θα έπλεαν τα διάφορα αντικείμενα.

 Το ότι η διακριτική ικανότητα του ματιού μας, είναι πάρα πολύ μικρή, σημαίνει ότι όταν δυο αντικείμενα είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δεν μπορεί το μάτι μας να τα δει σαν δυο και τα αντιλαμβάνεται σαν ένα. Αν μπορούσαμε να δούμε ανεξάρτητα τα σωμάτια ή τα αντικείμενα, όσο κοντά κι αν αυτά βρισκόταν, δε θα βλέπαμε μεμονωμένα και ξεχωριστά ένα τραπέζι, έναν άνθρωπο, ένα άλλο αντικείμενο. Θα μπορούσαμε να δούμε τα μόρια τους σαν ανεξάρτητα μεταξύ τους ...; δεν θα βλέπαμε μόνο τα μόρια τους αλλά και τα άτομα των μορίων ...; και ακόμα πάρα πέρα, θα βλέπαμε τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια αλλά και τα στοιχειώδη σωμάτια που απαρτίζουν αυτή την ενότητα. Επειδή όμως τα στοιχειώδη σωμάτια είναι ρεύματα ενέργειας, θα βλέπαμε όλο το σύμπαν, σαν ένα χυλό ενέργειας. Τίποτα δεν θα διακρινόταν από το άλλο γιατί τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν ένα τραπέζι, είναι ομοειδή με τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν όλα τα άλλα αντικείμενα. Όλο το σύμπαν θα ήταν ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας. Και μέσα σ' αυτόν το χυλό, αυτό που σήμερα ονομάζουμε αντικείμενο, θα ήταν πιθανότατα ένας χώρος ελάχιστα πιο μεγάλης πυκνότητας, ενιαίος όμως.
 Μετά απ' όλες αυτές τις νέες ιδέες της σύγχρονης φυσικής, το ερώτημα είναι: "Τι είναι στην πραγματικότητα, που εμείς οι απλοί άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε σαν υλη;" Ας δούμε τι αναφέρει  ο Δρ Charles Muses (Τσαρλς Μούζες) στο βιβλίο του "Συνείδηση και πραγματικότητα", πάνω σ' αυτό το θέμα. Ένα δέντρο, ένα τραπέζι, ένα σύννεφο, μια πέτρα.. Όλα αυτά διαλύονται από την επιστήμη του 20^ου αιώνα σε κάτι που συνίσταται από το ίδιο ακριβώς υλικό. Αυτό το κάτι, είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζόμενων σωματιδίων, που υπακούουν στους νόμους της κβαντικής φυσικής.  Όλα τα αντικείμενα του κόσμου, είναι τρισδιάστατες εικόνες που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο. Αυτή είναι σήμερα η έννοια της ύλης στη σύγχρονη φυσική.

 Σε επιστημονικό επίπεδο, μέσω των αισθήσεων μας δεχόμαστε απλά ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων, τα οποία όμως ο εγκέφαλος μας τα μετασχηματίζει και έτσι τα αντιλαμβανόμαστε σαν χρώματα. Ομοίως δεχόμαστε κύματα πίεσης άλλα τα συγκεκριμενοποιούμαι ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά, τα χρώματα, οι ήχοι, οι οσμές, οι γεύσεις δεν υπάρχουν αφ εαυτά αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο, μέσα από μια επεξεργασία. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ένα αντικείμενο που πέφτει κάτω, δε δημιουργεί ήχο αλλά κύματα πίεσης. Ο ήχος δημιουργείται μόνον όταν τα κύματα πίεσης μετασχηματιστούν από έναν ζωντανό οργανισμό.
Το 1826, ο Γιοχάνες Μίλερ  υποστήριξε ότι το κάθε είδος ανθρώπινης αίσθησης, είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων κάποιας συγκεκριμένης νευρικής ίνας, η οποία μεταφέρει τα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων σε διαφορετικά καταληκτικά σημεία του εγκεφάλου. Με τον τρόπο αυτό για κάθε αίσθηση, έχουμε αρχικά το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, μέσω κάποιων κύτταρων, που ονομάζονται "αισθητικοί υποδοχείς". Το καθένα από αυτά τα κύτταρα, έχει ευαισθησία σε μια μόνο μορφή φυσικής ενέργειας. Σε μια δεύτερη φάση, τα ενεργειακά ερεθίσματα που μαζεύουν τα αισθητήρια όργανα μετασχηματίζονται σε ηλεκτροχημική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή στη συνέχεια, μετατρέπεται σε ένα νευρικό ενεργειακό σήμα, που μέσω των νευρώνων μεταφέρεται στον εγκέφαλο.  Έτσι οι πληροφορίες που μεταφέρονται στον εγκέφαλο, δεν καθορίζονται από τον τύπο του σήματος αλλά από τον δρόμο που θα ακολουθήσει το ηλεκτρικό σήμα, προκειμένου να φτάσει στον εγκέφαλο. Τελικά, ο εγκέφαλος είναι εκείνος, που θα αναλύσει και θα ερμηνεύσει τα σχεδία των εισερχόμενων ηλεκτρικών σημάτων και θα δημιουργήσει την αντίληψη. Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιδιότητα, των διατεινόμενων μέσω των  ανθρώπινων νευρώνων ενεργειακών σημάτων, είναι το ενεργειακό κατώφλι.  Αυτό σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο, αν το ενεργειακό ερέθισμα που προσλαμβάνει ένα αισθητήριο όργανο, δεν ξεπερνά ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ενεργειακό σήμα. Και έτσι η ανθρώπινη φυσιολογία το αγνοεί ως μη υπάρχον.

 Με βάση τα προηγούμενα, γίνεται κατανοητό ότι αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρηση μας, η ακοή μας,  η αφή μας, δεν είναι η πραγματικότητα αλλά μια πλάνη των αισθήσεων μας.  Η πραγματικότητα των αισθήσεων μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο το ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμιά υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική. Το αντιλαμβανόμαστε έτσι, γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο, έχουν δομηθεί οι αισθήσεις μας. Εάν είχαν δομηθεί διαφορετικά, θα είχαμε μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Συνεπώς κυρίαρχο ρόλο παίζει το πώς έχει δομηθεί το μυαλό μας, ο εγκέφαλος μας, ο νους μας, για να καταλάβουμε το σύμπαν που μας περιβάλει.

 Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα, τα οποία πιστοποιούν όλα τα προηγούμενα. Στις θερμές περιοχές, (έρημος) παρατηρείται ένα παράξενο φαινόμενο.  Ο αντικατοπτρισμός. Το φαινόμενο αυτό, μας κάνει να βλέπουμε αντικείμενα που δεν υπάρχουν, θεωρώντας μάλιστα ότι βρίσκονται πολύ κοντά μας. Έτσι πολλοί ταξιδιώτες μέσα στην έρημο, κουρασμένοι, βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα, μια όαση και νερά να κυλάνε. Τρέχουν να πιουν νερό και μόλις φτάνουν κοντά, αντιλαμβάνονται ότι η όαση που ήταν τόσο βέβαιοι ότι υπάρχει, ήταν μια ψευδαίσθηση της όρασης τους, που δημιουργήθηκε με βάση το φαινόμενο του  αντικατοπτρισμού. Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μια σημαντική διάκριση μεταξύ οπτικής ψευδαίσθησης και οφθαλμαπάτης. Η οπτική ψευδαίσθηση, συντελείτε στον εξωτερικό κόσμο, ενώ η οφθαλμαπάτη συντελείτε μέσα στο μυαλό μας. Η Πρωτώ, έχει να κάνει με τις φυσικές ιδιότητες του φωτός, ενώ η δεύτερη είναι μια κατασκευή του εγκεφάλου. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν την οφθαλμαπάτη ως σφάλμα της αντίληψης μας. Αυτό όμως δεν ισχύει. Οι οφθαλμαπάτες, βασικά αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες, και κατασκευάζει την αίσθηση μας και τη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, σπάνια ταιριάζει με τον κόσμο εκεί έξω.. Το μεγαλύτερο μέρος της αντίληψης μας, είναι απατηλό. Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα κατασκευάζει το μεγαλύτερο μέρος της οπτικής εμπειρίας μας. Ας δούμε ακόμη ένα παράδειγμα που έχει να κάνει με το φαινόμενο της όρασης. Οι ακτίνες, όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα φτάνουν στην κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από την κόρη και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Είναι γνωστό ότι εκεί τα αντικείμενα εμφανίζονται ανάποδα και ανάστροφα.  Δηλαδή, το πάνω κάτω και το δεξιά αριστερά.  Γεννιέται τώρα το ερώτημα, γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζεται στον  αμφιβληστροειδή χιτώνα μας ανάστροφα, εμείς τα βλέπουμε ορθά;  Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος μας έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να βλέπει αυτά τα αντικείμενα όπως τα βλέπουμε. Δηλαδή το πάνω, πάνω και το κάτω, κάτω. Το δεξιά, δεξιά και το αριστερά, αριστερά.  

Ο Τζωρτζ Στρατον, γνωστός αμερικανός ψυχολόγος, έκανε το εξής πείραμα: Σφράγισε το ένα του μάτι καλά, ενώ στο άλλο του μάτι, προσάρμοσε ένα φακό, ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Μέρες ολόκληρες ο Στράτον έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα. Γρήγορα όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε αντεστραμμένα τα αντικείμενα, με την προσαρμογή του εγκεφάλου του τα έβλεπε πάλι κανονικά, σα να μη φόραγε το φακό.  Μετά από λίγες ημέρες ο Στράτον, αφαιρώντας αυτόν το φακό, με έκπληξη διαπίστωσε ότι έβλεπε τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα. Μέχρις ότου με την πάροδο των ημερών ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε και πάλι στα καινούργια δεδομένα και άρχισε να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Αυτό αποδεικνύει  ότι το μάτι μας δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει.. αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος μας το διατάζει να βλέπει. Ένα άλλο παράξενο φαινόμενο της αντίληψης, είναι το φαινόμενο της συναισθησίας.

 Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, πειραματιστήκαν πάνω σε ανθρώπους, που πραγματικά παρουσίαζαν μια περίεργη ιδιομορφία. Ένα μεγάλο μέρος των οπτικών νευρώνων τους, αντί να καταλήγει στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου,  είχε εγκατασταθεί στο ακουστικό κέντρο.
Και αντιστρόφως ένα μεγάλο μέρος των ακουστικών νευρώνων, αντί να καταλήγουν στο ακουστικό κέντρο, βρισκόταν στο οπτικό κέντρο. Λόγο αυτής της ιδιομορφίας, οι άνθρωποι αυτοί άκουγαν τα χρώματα και έβλεπαν τους ήχους.  Αυτό είναι το φαινόμενο της συναισθησίας, που κάποιοι άνθρωποι δεν το παρουσιάζουν μόνιμα, αλλά περιστασιακά. Έτσι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD, για όσο διαρκεί η ενέργεια του σκευάσματος, παρουσιάζουν φαινόμενα συναισθησίας. Γι' αυτόν τον λόγο θέλουν να βιώνουν σκοτεινούς χώρους, με πολύ έντονη μουσική, την οποία αντιλαμβάνονται σαν μια πανδαισία χρωμάτων, που τους έλκει και τους κάνει να νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα κόσμο έξω από την πραγματικότητα.

 Όλα τα προηγούμενα οδηγούν την σύγχρονη επιστημονική σκέψης στο συμπέρασμα ότι η αισθητή πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα Matrix. Δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.
Στην πραγματικότητα τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ενιαία. Εκεί έξω στο συμπαντικό χώρο, δεν υπάρχει η έννοια της διαίρεσης, της ατομικότητας, του εγώ και του έχω. Όλα είναι ένα. Κάθε δράση σε κάποιο σημείο του χώρου, επηρεάζει το σύνολο του χώρου. Αλλά και κάθε δράση, έχει σαν αποτέλεσμα μια ίση αντίδραση.  Η επιστημονική αυτή αλήθεια, μπορεί να μπολιάσει το νέο δυτικό πολιτισμικό ρεύμα και ειδικότερα την κοινωνική τους συγκρότηση με νέες αξίες και πρακτικές.

 Ο άνθρωπος ως υλη, αποτελεί και αυτός συστατικό της ενιαίας και αδιατάρακτης συμπαντικής πραγματικότητας. Η έννοια της ατομικότητας, του εγώ και του έχω, δεν αποτελούν παρά πλαστές εικόνες των ανθρώπινων αισθήσεων. Κάθε κακή δράση του ανθρώπου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμα πάνω στη φύση, έχει επίδραση στο σύνολο της δημιουργίας άρα και στον ίδιο τον άνθρωπο που την προκάλεσε. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας μεγάλης κοινωνικής αλήθειας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει το νέο πολιτισμικό ρεύμα. Η αγάπη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν είναι πράξεις παραχώρησης προς τους άλλους ανθρώπους. Είναι μια επιβεβλημένη κοσμική ιδιότητα. Μια πράξη αυτοσυντήρησης που διασφαλίζει σε μας τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας την αδιατάρακτη και ευτυχή ύπαρξη μας, μέσα στη συμπαντική ενότητα.  

 

 Επιμέλεια άρθρου :Pikos Apikos

Πηγή :ΝΕΝΕΣΙΣ

Τον φανταστικό «αόρατο κόσμο» του... Χάρι Πότερ φέρνουν στη σύγχρονη πραγματικότητα, μέσω της νανοτεχνολογίας, οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Ερευνας Κρήτης σε συνεργασία με άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους τους.

Οι επιστήμονες σε μία πρωτοποριακή έρευνά τους κατάφεραν να τα κάνουν όλα... αόρατα, διαμορφώνοντας στα «μέτρα» τους τη ροή του φωτός και να «ανοίξουν δρόμους» σε πιθανές εφαρμογές σε φακούς και οπτικά κυκλώματα, αλλά και σε... «εξωτικές» τρισδιάστατες συσκευές, όπως «μανδύες αορατότητας».

Οι Ελληνες ερευνητές, Λευτέρης Οικονόμου, Κώστας Σούκουλης και Μαρία Καφεσάκη

Με τη χρήση της νανοτεχνολογίας και την ανάπτυξη ειδικών υλικών, που ονομάζονται «μετα-υλικά», τα οποία αλληλεπιδρούν με το ορατό φως, οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ του ΙΤΕ, που έχει τον συντονισμό του κοινοτικού προγράμματος «PHOME» (φωτονικά μετα-υλικά), Λευτέρης Οικονόμου και Κώστας Σούκουλης, δημιουργούν νέα δεδομένα στον χώρο της τεχνολογίας, ελέγχοντας ορισμένες από τις ιδιότητες του ορατού φωτός. Οι επιστήμονες, όπως αναφέρει στο «ΕΘΝΟΣ» ο κ. Οικονόμου, σχεδίασαν και δημιούργησαν «φωτονικά μετα-υλικά», τα οποία επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ακτίνων φωτός.

«Η επιτυχία βασίζεται στην αλληλοστήριξη - συνεργασία μας με τους συναδέλφους μας στο εξωτερικό με τους οποίους συνεχίζουμε τις δράσεις του προγράμματος», δήλωσαν οι Ελληνες ερευνητές, Λευτέρης Οικονόμου, Κώστας Σούκουλης και Μαρία Καφεσάκη.

Οι ίδιοι, παράλληλα, εξηγούν ότι το επίτευγμα στηρίζεται στην αρχή του οπτικού μετασχηματισμού, την οποία προώθησε η ερευνητική ομάδα, ο δε «μανδύας αορατότητας» συνίσταται «από πολύ μικρές ράβδους διαμέτρου μόλις ολίγων εκατοντάδων νανομέτρων, οι οποίες εντάσσονται σε δομή που μοιάζει με σωρό από ξύλα.

ΕφαρμογέςΟι ράβδοι τακτοποιούνται προσεκτικά, ώστε να μπορούν να κάμψουν εν μέρει τα φωτεινά κύματα. Αλλάζοντας την ταχύτητα και την κατεύθυνση πορείας του φωτός οι επιστήμονες μπορούν να κατευθύνουν τα φωτεινά κύματα γύρω από έναν όγκο μεγέθους μικρομέτρου, έτσι ώστε ο όγκος να καθίσταται αόρατος στις τρεις διαστάσεις και σε μήκη κύματος φωτός παραπλήσια προς εκείνα του φωτός που είναι ορατό από τον άνθρωπο».

Οι μελλοντικές, όπως αναφέρθηκε, εφαρμογές αυτής της έρευνας μπορεί να συμβάλουν στην ανάπτυξη εντελώς νέων οπτικών δομοστοιχείων, όπως τέλειων φακών, συσκευών αποθήκευσης φωτός και σημαντικών δομοστοιχείων για λέιζερ και φωτοηλεκτρονική, όπως διαμορφωτών και μονωτήρων.

Το πρόγραμμα «PHOME», στο οποίο εργάζονται Ελληνες ερευνητές από το Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ερευνας, ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καρλσρούης της Γερμανίας, το Imperial College του Λονδίνου με εταίρο και το πανεπιστήμιο Bilkent της Τουρκίας, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2008 και θα ολοκληρωθεί το 2011 και ο προϋπολογισμός του ερευνητικού προγράμματος ανέρχεται σε 1,88 εκατ. ευρώ.

Τα εύσημα της ερευνητικής ανακάλυψης δίνει στους συμμετέχοντες επιστήμονες σε ανακοίνωσή της η αρμόδια ευρωπαϊκή επιτροπή που χρηματοδοτεί την έρευνα.

Οι εργασίες συνεχίζονται για το πλήρες αποτέλεσμα, ενώ διευκρινίζεται ότι «προς το παρόν οι επιστήμονες έχουν επιτύχει να κάνουν αόρατα αντικείμενα μεγέθους μικρότερου από ένα χιλιοστό μέτρο, αποδεικνύοντας την καταρχήν ορθότητα του επηρεασμού των οπτικών ιδιοτήτων των υλικών με τρόπους που μέχρι σήμερα θεωρούνταν αδύνατοι».

Επιμέλεια άρθρου : Pikos Apikos

Πηγή :ethnos.gr (Μανόλης Κοκολάκης)

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΟΠΤΙΚΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορίαΣτην αριστερή εικόνα, το μαύρο και το λευκό στους χώρους στο κεντρικό pin-wheel φαίνεται ενα μείγμα πάνω από τη σωστή εικόνα - αν και τα δύο είναι το  ίδιο

Οπτικές ψευδαισθήσεις είναι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι της διασκέδασης. Ο επιστήμονας Beau Lotto αποκαλύπτει τι ξεγελάει τον εγκέφαλο και πως λειτουργεί  το μυαλό μας.Εδώ εξηγεί τα ευρήματά του.

Όραση, ακοή, γεύση, αφή, όσφρηση. Πιστεύουμε ότι αυτό  μας λένε,οι αισθήσεις μας  αλλά πάνω απ΄ 'όλα έχουμε εμπιστοσύνη στα μάτια μας.

Αλλά το μυαλό μας είναι εξαιρετικά ισχυρό όργανο.

Χωρίς να  το αντιλαμβανόμαστε,  επεξεργάζεται αμέσως τις πληροφορίες που λαμβάνει για να κατανοήσει τον κόσμο γύρω μας.

Και αυτό έχει ζωτική σημασία για την εξέλιξή μας.

Jungle μια σκηνή

Πάρτε χρώμα. Γιατί πρέπει να δούμε το χρώμα; Οι επόμενες δύο εικόνες που θα σας δείξουμε το γιατί.

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα μαύρο και άσπρο εκδοχή μιας σκηνής στη ζούγκλα. Προσπαθήστε να βρείτε το αρπακτικό που είναι έτοιμο να πηδήξει έξω σε σας. Αν σας παίρνει περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο, είσται νεκρός. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το βρούμε; Γιατί βλέπετε μόνο τις επιφάνειες σύμφωνα με την ποσότητα του φωτός που εκφράζουν. Τώρα κάντε κλικ στην επόμενη εικόνα ...

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορία

ΠΙΣΩ1 of 2NEXT

... αυτή τη φορά στο χρώμα. Τώρα θα δείτε πιθανώς το πάνθηρα αμέσως (στην κάτω δεξιά γωνία).

Γιατί είναι τόσο εύκολο αυτή τη φορά; Ο λόγος είναι γιατί η εικόνα δείχνει τις επιφάνειες σύμφωνα με την ποιότητα του φωτός που αντανακλά (δεν είναι μόνο η ένταση τους).

Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλός σου έχει πολύ περισσότερες πληροφορίες για να προχωρήσει στη λήψη των αποφάσεών του.

Έτσι, το χρώμα μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε μια αύξηση του αριθμού των ομοιοτήτων και των διαφορών μεταξύ των αντικειμένων, η οποία είναι απαραίτητη για την επιβίωση.

Αυτό που είναι καταπληκτικό για αυτό που έχετε μόλις κάνει (εύρεση του πάνθηρα στην έγχρωμη εικόνα) είναι ότι είναι τόσο εύκολο για σας.

Αλλά ενώ φαίνεται τόσο εύκολο,οι υπολογιστές μας είναι δύσκολο να κάνουν αυτό που μόλις έγινε.

Η κατανόηση του τρόπου που βλέπουμε είναι ένας από τους κύριους στόχους της επιστήμης του εγκεφάλου (που ονομάζεται νευροεπιστήμη).Και αυταπάτες κρατήστε πατημένο το πλήκτρο για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα.

Φωτεινότητα ψευδαίσθηση

Παρακάτω έχουμε δύο φυσικά ταυτόσημες πλατείες. Δεν αποτελεί έκπληξη, φαίνονται επίσης το ίδιο. Εξηγώντας το όραμα θα είναι εύκολο αν το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να δούμε την εικόνα που πέφτει επάνω στο πίσω μέρος του ματιού (που ονομάζεται αμφιβληστροειδική εικόνα). Αλλά δεν το κάνουμε.

Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε ποτέ να δούμε τι βλέπουν τα μάτια μας.Αυτό συμβαίνει γιατί τα μάτια έχουν πολύ μικρή σχέση με αυτό που βλέπουμε. Αυτό είναι καλή είδηση: μια εικόνα του κόσμου είναι πολύ διαφορετικός από τον κόσμο το ίδιο.

Για παράδειγμα, η εικόνα του αμφιβληστροειδούς έχει μόνο δύο διαστάσεις, ενώ ο κόσμος, φυσικά, έχει τρεις. Του αμφιβληστροειδούς η εικόνα είναι ανάποδα, αλλά βλέπουμε τον κόσμο απο την δεξιά πλευρά προς τα πάνω. Λοιπόν, τι θα συμβεί αν αλλάξω το πλαίσιο που περιέβαλε τις πλατείες, όχι όμως τα δύο τετράγωνα οι ίδιοι;

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορία

ΠΙΣΩ1 of 2NEXT

Εναλλαγή της εικόνας και των δύο τα όμοια τετράγωνα τώρα φαίνονται διαφορετικά.

Και όμως αυτό που έχουμε κάνει είναι να τεθούν σε διαφορετικά υπόβαθρα.Ως αποτέλεσμα, η μικρή πλατεία στο σκούρο φόντο  να φαίνεται ελαφρύτερο από εκείνο του φωτεινού  υποβάθρου.

Αυτό ονομάζεται «ψευδαίσθηση αντίθετης φωτεινότητας», γεγονός που αποδεικνύει ότι το πλαίσιο είναι το παν όταν πρόκειται για αυτό που βλέπουμε, ακόμα και όταν θα αρχίσει η απλούστερη ιδιότητα του κόσμου, δηλαδή ελαφρότητα.

Αλλά γιατί είναι ό, τι το πλαίσιο;

Πίνακας και ψευδαίσθηση σκιά

Εδώ έχουμε δύο, μικρότερες εκδόσεις του ιδίας ψευδαίσθησης αντίθετης φωτεινότητας - μία στη δεξιά και το άλλο στα αριστερά.

Και στις δύο περιπτώσεις τα πλακάκια στο σκοτεινό φόντο φαίνονται λιγότερο από τα πλακάκια στο φωτεινό υπόβαθρο. Μέχρι εδώ καλά. Τώρα ας δούμε αν μπορούμε να αλλάξουμε τη δύναμη των δύο αυτών ψευδαισθήσεων αλλάζοντας τη συνολική σκηνή.

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορία

ΠΙΣΩ1 of 2NEXT

Σημειώστε ότι η ψευδαίσθηση για την αριστερά είναι τώρα πολύ ισχυρότερη. Με άλλα λόγια, το πλακάκι στη σκιά κάτω από το τραπέζι φαίνεται πολύ πιο φωτεινή, επειδή ο εγκέφαλος θεωρεί ότι είναι στη σκιά.Το κεραμίδι προς τα δεξιά φαίνεται σαν να είναι κάτω από το έντονο φως, ώστε ο εγκέφαλος θεωρεί ότι είναι πιο σκοτεινό και μας λέει έτσι.

Από την άλλη πλευρά η ψευδαίσθηση στα δεξιά είναι τώρα πολύ πιο αδύναμη. Με άλλα λόγια, τα δύο πλακάκια, το ένα σε μια μαύρη λωρίδα την άλλη σε μια λιγότερο φωτεινή λωρίδα, κοιτάξτε σχεδόν ταυτόσημες, επειδή ο εγκέφαλος είναι να τους ερμηνεύει ως δύο εξίσου αντανακλαστικά κεραμίδια κάτω από μια κοινή πηγή φωτός.

Αυτό δείχνει ότι βλέπουμε αυταπάτες, διότι ο εγκέφαλος δεν θέλει να δούμε την εικόνα για το μάτι σας, αλλά για να δείτε την έννοια του ότι η εικόνα και εδώ διαπιστώνει ότι, στο πλαίσιο του πίνακα και το φως από το παράθυρο. Και αυτό σημαίνει - και αυτό είναι πραγματικά σημαντικό - δημιουργείται από την εμπειρία.

Cube ψευδαίσθηση

Εδώ έχουμε δύο πλακίδια που είναι ακριβώς ίδια στο χρώμα τους. Αλλά τι θα συμβεί αν αλλάξουμε το περιεχόμενό τους σε ένα συγκεκριμένο τρόπο; Τώρα, αν είμαστε σωστοί ότι αυτό που βλέπουμε είναι η έννοια μιας εικόνας, τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δημιουργήσει μια πραγματικά ισχυρή ψευδαίσθηση, καθιστώντας την έννοια τα δύο πλακίδια είναι διαφορετικά πράγματι.

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορία

ΠΙΣΩ1 of 2NEXT

Στο νέο αυτό πλαίσιο τους, τα δύο φυσικά ταυτόσημα πλακάκια, πράγματι, τώρα είναι πολύ διαφορετικά.

Γιατί; Οι πληροφορίες στην εικόνα υποδηλώνει σαφώς ότι το σκούρο καφέ κεραμίδι στην κορυφή σημαίνει τώρα μια κακώς αντανακλαστική επιφάνεια κάτω από έντονο φως, ενώ το φωτεινό ένα πορτοκαλί στο πλάι σημαίνει μια ιδιαίτερα αντανακλαστική επιφάνεια στη σκιά.

Έτσι μπορείτε να δείτε διαφορετικά γιατί το μυαλό σας σκέφτεται ότι έχουν διαφορετική έννοια - με δεδομένο το υπόλοιπο των πληροφοριών στη σκηνή.

Πίνακας ψευδαίσθηση

Αυτό που είναι αλήθεια για να δει το χρώμα είναι επίσης αλήθεια για να δει τη μορφή και το σχήμα. Στην πραγματικότητα είναι αλήθεια για όλα όσα βλέπουμε. Αν κοιτάξει κανείς αυτή την εικόνα, θα σας ενημερώσουμε σχετικά με δύο πολύ διαφορετικά μεγέθους πίνακες.

Το ένα από τα αριστερά φαίνεται πολύ περισσότερο και πιο λεπτό από το ένα στα δεξιά. Κι αν σας πω ότι ο κόκκινος  πίνακας είναι απλά το πράσινο τραπέζι από την πλευρά του, με άλλα λόγια ότι οι διαστάσεις των δύο κορυφών στο τραπέζι είναι πανομοιότυπες.

Είναι όντως αλήθεια. Η μόνη πραγματική διαφορά μεταξύ των πινάκων είναι οι γωνίες στις γωνίες τους (εκτός από το χρώμα τους, η οποία είναι άσχετη εν προκειμένω).

Συνέχεια ανάγνωση τα κύρια ιστορία

ΠΙΣΩ1 of 2NEXT

Οι δύο κόκκινες και πράσινες γραμμές είναι το ίδιο μήκος. Το μήκος του ερυθρού πίνακα είναι το ίδιο με το πλάτος του το πράσινο τραπέζι και αντίστροφα.

Τόσο γιατί φαίνονται τόσο διαφορετικοί; Επειδή το μυαλό σας παίρνει την εικόνα στον αμφιβληστροειδή και δημιουργεί ό, τι βλέπει, σύμφωνα με ό, τι τα στοιχεία που θα σήμαινε στην εμπειρία του παρελθόντος του εγκεφάλου να αλληλεπιδρά με τον κόσμο.

Στην περίπτωση αυτή, οι γωνίες υποδηλώνουν το βάθος και την προοπτική και ο εγκέφαλος θεωρεί ότι το πράσινο τραπέζι είναι μεγαλύτερο από ό, τι είναι, ενώ το κόκκινο στον πίνακα εμφανίζεται squarer.

Το όμορφο πράγμα για τις αυταπάτες είναι ότι μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτά  που φαίνονται, και ότι οι εμπειρίες μας για τον κόσμο του σχήματος και να το κατανοήσουμε . 

Επιμέλεια άρθρου Pikos Apikos